Na 12 jaar verhuisden we naar Twente en koos ik bewust voor het speciaal onderwijs. Mijn diploma had ik al en ik kwam aan het werk bij Onderwijscentrum het Roessingh (OCR) in Enschede waar ik mij uiteindelijk specialiseerde als schrijfspecialist voor kinderen met een motorische beperking.
Inmiddels werkte ik als ambulant begeleider en reed wekelijks een flink aantal kilometers naar basisscholen in de Achterhoek. Ik heb heel wat kinderhandschriften ontcijferd en verbeterd naar een meer leesbare variant! Een werkelijk geweldige tijd, maar helaas, de wet op Passend Onderwijs maakte daar in 2014 abrupt een einde aan. De zogeheten ‘rugzakjes’ verdwenen en ik werd genoodzaakt over te stappen naar een ander cluster. De leerlingen die ik nu onder mijn hoede kreeg waren doof of slechthorend of hadden een taalontwikkelingsstoornis. Voor de eerste twee jaar best boeiend, maar in vergelijking met de rijke hoeveelheid aan ziektebeelden die ik in de jaren daarvoor had leren kennen, vond ik het nogal eenzijdig.
Maar wat dan? Ik was ervan overtuigd dat ik of moest stoppen met werken of dat ik het over een hele andere boeg moest gaan gooien. Mijn teamleider destijds had oren naar wat mij bezig hield. Zij bood me een loopbaan-adviestraject aan. Aanvankelijk begreep ik dat niet, want wellicht zou dat de organisatie een werknemer gaan kosten? Zij zag dat echter anders. Als er niets gebeurde zou dat sowieso een werknemer kosten. Ik zou immers steeds minder plezier ervaren, tegenzin ontwikkelen en aan het einde van de rit misschien wel overspannen of met een burn-out thuis komen te zitten. Daar zat niemand op te wachten. Met het genoemde traject zou ik weer voldoening kunnen halen uit ander werk en had de organisatie de mogelijkheid om een gemotiveerde kandidaat op mijn plek te zetten. Een win-win-situatie die ik met haar uitleg met beide handen heb aangepakt.
Dat de zorg vrij direct naar voren kwam was eigenlijk niet zo gek. Als kind wilde ik altijd verpleegster worden, maar door verschillende omstandigheden heb ik destijds toch gekozen voor mijn tweede keuze en dat was de Pabo. Op het OCR in Enschede heb ik mij daardoor ook zo op mijn plek gevoeld. Ik werkte nauw samen met kinder(revalidatie)artsen. En ook was er regelmatig contact met fysiotherapeuten, ergotherapeuten en logopedisten. Het heeft me ook mede gevormd tot wie ik geworden ben. Want de mentaliteit en veerkracht die spreekt vanuit (jonge) kinderen met een beperking, is bewonderenswaardig. Jij hebt jouw handicap, ik het mijne en wat dan nog? De onvoorwaardelijk acceptatie van en vooral het respect voor een ander, daar kunnen wij met z’n allen nog een puntje aan zuigen!
Na veel overleg met mijn man, mijn kinderen en ja ook met mijzelf, heb ik in september 2018 de sprong gewaagd en ben duaal aan de slag gegaan bij TMZ en gestart met studeren aan het Saxion. Wat voelde dit spannend! Vooral de vraag of ik het wel zou kunnen om op mijn 52e nog een HBO opleiding te starten, laat staan af te ronden.
Het eerste jaar kwam ik terecht op de revalidatieafdeling van het Borsthuis, Zwaantje D. Terugkijkend heb ik vooral veel respect voor de collega’s daar die mij met veel geduld en alle inzet hebben opgevangen als blanco broekie uit het onderwijs. Ik had geen vooropleiding, geen enkele basis, ze hebben het me van de grond af aan moeten leren. Wat moest ik zelf ook wennen om ineens ‘niets’ meer te kunnen en geen ervaring te hebben. Ik moest doelen gaan stellen aan mijn activiteiten, vragen om feedback (hoe dan…?) en een logboekje gaan bijhouden. En ik mocht vooral niet te veel doen, want ik kwam nog maar net kijken. Het leverde ook wel hilarische momenten op wanneer ik in het bijzijn van een cliënt gecoacht werd door een collega die mijn dochter had kunnen zijn! Maar wat heb ik het naar mijn zin gehad en ontzettend veel geleerd in dat eerste jaar. Toen ik in juni 2019 mijn propedeuse behaalde begon ik vertrouwen te krijgen in eigen kunnen. Ik was er natuurlijk nog lang niet, maar dit was een mooi begin. Had ik dus niet voor niets mijn salaris tot de helft gereduceerd.
Het tweede jaar werkte ik op het Dijkhuis, op de open PG-afdeling van De Wheele. Mensen met dementie vragen een totaal andere benadering, ook dat moest ik leren. Het was niet helemaal mijn doelgroep merkte ik, maar inmiddels durf ik te zeggen dat ik ook daarin ben gegroeid. Ik heb me de bijbehorende benadering meer eigen gemaakt en voel me niet meer nerveus in hun bijzijn.
Sinds september 2020 werk in de wijkverpleging in Hengelo Zuid als leerling wijkverpleegkundige. Met een fantastisch team, waarin ik me vanaf de allereerste seconde heb thuis gevoeld. Het werk is meer dynamisch dan intramuraal en de taken van een wijkverpleegkundige geven een mooie afwisseling met de routes die ik loop. De uitdaging om mensen zo lang mogelijk in hun eigen situatie thuis te laten zijn. Wat is daarvoor nodig, hoe reëel is dat, zijn er aanvullende activiteiten of hulpmiddelen aan te dragen in mobiliteit of dagstructuur die bijdragen aan een veiliger thuissituatie, en nog zoveel aspecten meer! Daar spreekt heel veel dankbaarheid uit, van beide kanten. Bij mij omdat ik iets mag betekenen, en bij de cliënt als het is gelukt om de tijd thuis (nog even) te verlengen. In die dagelijkse praktijk van de wijkzorg wil ik dan ook heel graag blijven.
Ik ga tegenwoordig fluitend naar mijn werk en ik kan volmondig zeggen ‘Ik mag nog zoveel jaar tot aan mijn pensioen!’
