Bij Cathy zat de zorg altijd al in haar hart
Cathy ten Elsen - Leerling Verzorgende IG
“Ik werkte zeventien jaar op de HRM afdeling van een distributiecentrum. Leuk werk, fijne collega’s maar er knaagde toch iets. Een jaar of tien geleden had ik het al eens tegen mijn man Ronnie gezegd; ‘als ik opnieuw moest beginnen dan ging ik de zorg in’. Door vrijwilligerswerk in de ouderenzorg werd dat gevoel sterker. Mijn zus die in de kraamzorg zit en ook mijn kennissen, allemaal vonden ze de zorg veel beter bij mij passen. Uiteindelijk ben ik in gesprek gegaan met iemand bij Het Meulenbelt. Daarna was ik ‘om’. ‘Als ik het nu niet doe, dan komt het er nooit meer van’, zei ik thuis.”
“Ik ging in salaris achteruit, waardoor wij ons eigenhandig gebouwde huis moesten verkopen. Dat was wel een punt. Ronnie hakte de knoop door. ‘Volg je hart’. Ik ben in september 2018 begonnen met de BBL-opleiding Verzorgende IG. Ik zit nu midden in de examentijd en hoop in februari mijn diploma te krijgen. Na eerst op psychogeriatrische afdelingen in Het Meulenbelt te hebben gewerkt, werk ik nu als derdejaars leerling bij wijkteam Albergen. Het werk is een feestje. Spijt van mijn besluit heb ik geen moment gehad. Het contact met de cliënten, iets kunnen betekenen voor hen, de glimlach die je krijgt, de blijdschap en dankbaarheid. Dat wil ik niet meer missen.”
Marie-Claire verkiest mens boven computer
Marie-Claire Ottenhof - Oriëntatiebaan HBO-V
Op de revalidatieafdeling van afdeling Everloo in Het Meulenbelt werkt Marie-Claire Ottenhof als leerling hbo-v. Niets bijzonders toch? Toch wel, als je weet dat de 31-jarige een opgeleid gezondheidswetenschapper en bestuurskundige is. Vanwaar die ommezwaai? “Omdat de hang naar de zorg op de achtergrond kennelijk altijd al aanwezig is geweest”, zegt ze. “Ik wil in de praktijk werken, dicht bij mensen en niet elke dag uren achter een computer zitten. Het werk dat ik nu doe geeft veel meer voldoening en ook ontwikkelingsmogelijkheden.” De geboren Twentse (Denekamp) begon na haar studies aan een tweejarig traineeship bij een gemeentelijke overheid. “Als project assistent duurzaamheid. Windmolens en zonneparken. Interessant, maar niet mijn toekomst. Ik dacht ook regelmatig terug aan een bijbaantje als huishoudelijke hulp bij ouderen. Hoe leuk ik dat eigenlijk vond.”
Kortom, Marie-Claire miste de zorg. Ze belandde bij een adviesbureau waar ze onder meer onderzoek deed naar de efficiëntie bij huisartsenpraktijken. “Het was toch te abstract”, zegt ze. “Ik wilde naar de werkvloer. Daarom ben ik de opleiding tot hbo-v gaan doen, waar ik al eerder aan had gedacht. TMZ bood mij een oriëntatiebaan aan. Nu werk ik op de revalidatieafdeling en vanaf februari in de wijkzorg. Een nieuw begin dus, dat uitstekend bevalt. Wel intensief omdat het onbekend terrein is, maar tegelijkertijd enorm leerzaam. Mijn gevoel zegt dat ik het juiste besluit heb genomen. En wie weet kan ik met mijn eerdere opleidingen later ook nog wat betekenen voor TMZ.”
Melanie zocht en vond haar 'roeping'
Melanie Dekker - Leerling Verzorgende IG
“Ik had het niet meer naar mijn zin in de schoenenzaak, waar ik twintig jaar werkte. Maar wat dan wel? Dat ik ooit in de zorg zou belanden had ik niet verwacht. Ik kende een verzorgingshuis alleen van mijn oma. Op verjaardagen kwamen wel eens mensen die in de zorg werkten, maar dat was het dan ook. Het lampje ging vorig najaar branden toen ik met mijn vriend meeging naar Het Dijkhuis. Hij had er een klus. Ik zag de levendigheid en proefde een fijne ongedwongen sfeer. Misschien is dit iets voor mij dacht ik.
Een poosje later sprak ik met een leidinggevende over een oriëntatiebaan. Spannend. Wat was ik blij dat ik de kans kreeg. Eerst op de psychogeriatrische afdeling van De Weemelanden in Vriezenveen. Daarna op de somatische afdeling van ‘t Haarhuus in Westerhaar. Ik vond het geweldig. De collega’s, het contact met de bewoners, de blijdschap en dankbaarheid die je ontvangt. Je betekent echt iets voor ze. Na de oriëntatiefase mocht ik aan een opleiding beginnen. Dat was in februari, net voor corona. Dat is soms lastig met de studie omdat ik nu maar eens in de twee weken, drie uurtjes naar school kan en de rest online moet doen. Maar het gaat mij goed af. Belangrijkste is het plezier in het werk en dat is er volop. Ik voel mij één met de collega’s en zijn beschouwen mij als gelijkwaardig en niet als leerling. Ik kom weer lachend thuis.”
Melanie, Cathy en Marie-Claire.
