Diezelfde dag ga ik op bezoek bij een cliënt op zeer hoge leeftijd. Een paar maanden geleden verloor hij zijn vrouw die al enige tijd was opgenomen in het verpleegtehuis. Vanzelfsprekend mist hij haar; hij ging regelmatig bij haar op bezoek. Wij komen slechts af en toe om te zien hoe hij zich zelfstandig blijft redden. Als ik er ben laat hij per direct de te smeren boterham liggen en komt maar wat graag aan tafel zitten. Hij pakt het fotoalbum met foto’s vol herinneringen en begint te praten over alles wat hem dierbaar was en is.
Wij maken het verschil in oprechte aandacht.
Een collega vertelt mij na de route dat ze buiten haar boekje is gegaan. Eén van de cliënten liet alle signalen van een blaasontsteking zien. Mevrouw had zelf haar urine opgevangen, maar was wanhopig omdat dit voor 10 uur bij de huisarts moest zijn. Vanwege vakantietijd en een klein sociaal netwerk was er niemand beschikbaar om dit voor haar te doen. Mijn collega nam de urine mee en reed binnen de route even om en leverde dit voor 10 uur af bij de huisarts.
Wij maken het verschil in afwijken van gemaakte afspraken als dat nodig is.
Een moeder van een volwassen, gehandicapte dochter heeft met haar man een weekend weg gepland. Haar dochter kan twee nachten komen logeren voor respijtzorg. Kort voor die tijd krijgt ze een telefoontje dat er wegens personeelstekort geen mogelijkheid is voor twee nachten. Ze worden vriendelijk verzocht hun dochter op zaterdagavond weer op te halen.
De zorg staat op zwart door personeelsgebrek.
Afgelopen voorjaar was er op het werk een cursus fysieke belasting. Welke technieken helpen om dagelijks terugkerende handelingen minder belastend te laten zijn? Deze kennis wordt vol overgave overgedragen naar collega’s. Zoals bij alles geldt, moet je je blijven ontwikkelen en een cursus als deze vraagt om regelmatige herhaling. Daarmee blijf je bekwaam en op de hoogte van de nieuwste inzichten. Helaas is er alleen groen licht voor de basiscursus. Herhaling van een niet verplichte cursus krijgt bijna bij voorbaat het stempel ‘te duur’.
De zorg staat op zwart door onevenredige financiële bezuinigingen.
Met regelmaat zien we collega’s uit de wijk vertrekken om redenen die heel begrijpelijk zijn. Als je een contract hebt van 16 uur, moet je daar minimaal drie dagen per week voor inzetten. Het is bijna standaard om boven je contracturen te werken omdat er altijd wel openstaande diensten zijn op te lossen. Een wijkverpleegkundige ziet meer heil in een baan die niet elke dag een beroep doet op haar flexibiliteit en vertrekt helemaal uit de zorg.
De zorg staat op zwart door een veel te hoge werkdruk.
Op 22 november staan nieuwe verkiezingen voor de deur. Er waait een wervelwind door het huidige politieke landschap. Laten we hopen dat die een gunstige uitwerking heeft op de vele maatschappelijke vraagstukken die er liggen, in de (ouderen)zorg in het bijzonder. De toenemende vergrijzing over de komende jaren is een gegeven, evenals een onhoudbaar en structureel oplopend personeelstekort. Als er niets gebeurt dan zal de werkdruk nog verder toenemen met alle gevolgen van dien. De financiële situatie in de ouderenzorg is nu al onhoudbaar geworden. Kortom, de politiek is aan zet.
Tot die tijd staat de zorg op zwart. Evengoed blijven wij dagelijks het verschil maken.
