Als ik verder de afdeling op loop zie ik de eerste nieuwe stagiaire al zitten, ik stel me even snel aan haar voor maar heb minder tijd dan ik zou willen om oprechte interesse in haar te tonen. Ik neem mezelf voor om tijdens de dienst wel een moment te plannen waarin we even goed kennis kunnen maken.
Een klein uurtje later ben ik in de gelegenheid om even te kletsen en haar iets beter te leren kennen. Ik vraag naar haar eerdere stage ervaringen, welke opleiding ze doet en wat ze verwacht van deze stage. Wat zou ze graag willen leren? Maar vooral ook; welke kennis en kunde komt ze brengen? Want wij kunnen ook veel van stagiaires leren!
Ze is nog maar 17 jaar oud en een tikkeltje verlegen. Mijn idee van een leuk spontaan gesprekje verandert in heel korte tijd naar een soort van interview waarin ik de vragen stel en zij keurig antwoordt terwijl ze me met grote ogen aan kijkt.. duidelijk niet echt op haar gemak.
Ik bedenk me hoe ik me tijdens mijn eerste stage voelde. Ik was amper 17 jaar, deed de opleiding tot paraveterinair en kwam terecht in een grote (huis)dieren praktijk. Ik moet zeggen dat ik altijd een vlotte spontane babbel heb gehad, niet snel onzeker was en misschien zelfs wel een tikkeltje brutaal kon zijn maar aan het eind van mijn eerste stagedag zat ik toch echt met een volle blaas, een lege maag en de tranen in mijn ogen op mijn fiets naar huis.
Hoewel het mijn eerste stage was verwachtte de dierenarts al direct veel van me tijdens het spreekuur waarbij ik assisteerde. Leergierig als ik was, wilde ik ook niets missen van wat er allemaal gebeurde die dag. Met als resultaat dat ik zowel de koffiepauze als de lunch mistte omdat ik per ongeluk niet werd uitgenodigd voor de pauze en ik uit mezelf niet durfde te gaan zitten, bang om een verkeerde indruk af te geven. Wat voelde ik me destijds klein en onbelangrijk.
Toen de stagiaire vertelde dat zij ‘maar niveau 2 deed’ nadat ik vertelde dat ik verpleegkundige ben maakte me dat best wel verdrietig. “Je bent niet ‘maar niveau 2’ ... je bent de spin in het web. Je bent dat stukje persoonlijke aandacht voor de bewoners, je bent diegene die klaarstaat voor een praatje of een knuffel als daar behoefte aan is. Je bent degene die in het avondzonnetje een rondje buiten wandelt met die mevrouw die haar overleden dochter mist, haar dochter die voorheen altijd met haar wandelde. Je bent degene die vertelt welke dag het is vandaag en de krant voorleest zodat de bewoners weten wat er speelt in de wereld buiten de deuren. Jij bent degene die een ouderwetse appeltaart bakt met de bewoners waarna de afdeling heerlijk ruikt en waardoor mevrouw Jacobs tegen haar dochter zegt ‘weet je nog dat ik altijd een taart voor je bakte als je jarig was en je deze als ontbijt kreeg?’ in plaats van dat dochter degene is die moeder vraagt of ze het nog wel weet.”
Terwijl ik dit zeg beginnen de ogen van de stagiaire te stralen, het enthousiasme en de passie worden zichtbaar. Ze is nog steeds wat verlegen maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt en dat we, als ze haar diploma heeft behaald, weer een topper als collega in de zorg kunnen verwelkomen en die hebben we hard nodig!
