Wat heb je nu weer te drammen?” gonsde het dan in mij. Het werd mij meer en meer duidelijk, ik moet opzoek naar iets anders…
Ergens wilde ik graag verder met mijn gevoel voor gastvrijheid, maar de mens wordt mondiger, dus waar kan ik terecht? Het gevoel van voldaan naar huis na een dag werken was al een paar jaar zoek. Vreselijk als je niet meer met plezier naar je werk gaat.
Mijn man zag in mij mijn verdriet en wilde niets liever dan dat ik weer ‘te vroeg’ de deur uit ging om klaar te staan voor anderen. Hij was het ook die mijn blik verbreedde richting de zorg. Via zorgselect en websites van zorgaanbieders in de buurt speurde ik het internet af opzoek naar mijn nieuwe toekomt….
‘MEDEWERKER GASTENSERVICE’ kopte er groot boven een advertentie op een voornamelijk geel en groene website…. Ik had nog nooit twee woorden zo mooi naast elkaar zien staan waar ik mezelf direct mee kon identificeren. Kon dit waar zijn? Een baan waarvan ik de titel zelf had kunnen bedenken als ik bij een psycholoog had gezeten die mij zou vragen wat ik zou willen doen in mijn dagelijkse leven. TMZ….. klinkt redelijk simpel. Oh wacht Triviummeulenbeltzorg….. jeetje wat een mond vol. (Later zou ik deze naam nog vervloeken als iemand mij zou vragen mijn emailadres te spellen van mijn werkmail, maar dat is een kleine prijs)
Ik had ondertussen mijn kennis over solliciteren gelukkig iets opgeschroefd. De laatste sollicitatie die ik had geschreven moest nog handgeschreven op ongelinieerd papier. MY GOD, ik had echt te lang vastgezeten.
Een paar hippe icoontjes in mijn CV en een uitgebreide uitleg van mijn werkverleden (zoveel werkgevers had ik immers niet gehad) maakte gelukkig goede indruk op de recruiters van TMZ. Het was geen uitgebreid verleden, maar wel één die blijk gaf van loyaliteit, dus mocht ik me komen melden in het restaurant van Het Borsthuis.
Twee mei 2019 om 15.15 uur. Je gesprek heb je dan met mevrouw Y.M.M Reuver, leidinggevende.
Van vroeger uit heb ik geleerd dat je natuurlijk wel even vooronderzoek moet doen….. Twee dagen daarvoor ben ik eens stiekem wezen kijken bij dat hoge gebouw. Het oude kende ik wel, van vroeger, ik was ooit noaber van Het Borsthuis, maar daarover misschien een andere keer meer.
Het was een leuk gesprek. Ik natuurlijk in mijn beste outfit, deels mijn trouwkostuum, dus daar kan het niet aan liggen. Ik vertelde over mijn verleden en probeerde indruk te maken met mijn commerciële inslag. Later pas zal blijken dat dit geen streven is binnen de zorg, maar hopelijk kan ik dit terugverdienen in efficiëntie. Nu was het afwachten, er was nog één kandidaat die ze ook nog moesten spreken, maar die zou vrijdag pas komen.
Een paar dagen daarna kwam ik voorbij het gebouw gerend. Ik liep altijd al hard langs TMZ, maar keek er nu naar met een beetje vlinders in mijn buik. Zou dit mijn toekomstige werkplek worden? Ik hoop het zo! ‘Hey, die blonde vrouw die daar loopt herken ik!’ Enthousiast begin ik te zwaaien en ze zwaaide lachend terug. Dat is die Reuver, ze herkent me! Ha!, dacht ik, die heb ik in de pocket!
Twee weken gaan voorbij….. NIKS! Hoe kan dat nou? Niet eens een mailtje dat ik het niet ben geworden. Ondertussen op mijn terugreis van vakantie, TMZ maar uit mijn hoofd gezet.
In de trein van Schiphol terug naar huis maar eens de mail aangezet. Daar stond die dan! De mail van Yvonne! Ergens heb ik een eerdere mail nooit mogen ontvangen, maar ze heeft nog een functie voor me. Of ik nog interesse heb?
NATUURLIJK! Ik beloof haar direct de volgende dag te bellen.
Ik vergeet nooit weer mijn tweede gesprek. Ik kom aan op de fiets en parkeer netjes in de fietsenstallingen voor de hoofdingang. En vrouw met kort haar en breiwerkjes staat daar haar fiets van het slot te halen. Opeens begint ze keihard te huilen en te schreeuwen. Ze is in paniek en ik nu ook! Kijk om me heen…… helemaal niemand. Zie al die ramen en weet niet wat ik moet doen. Is dit een test? Hebben ze haar hier neergezet om te kijken hoe ik dit oplos?
Ik loop naar de vrouw toe, ze is helemaal van slag en praat in een wat onduidelijke en kinderlijke taal. Ik zie dat ze slechthorend is en misschien schreeuwt ze daarom ook wel zo hard. Ik leg mijn arm om haar schouders en vraag wat er aan de hand is. Ze is haar papieren kwijt. Waar konden ze nou zijn? Ik stel haar gerust en stel voor dat ze met me mee terug naar binnen gaat. Daar is vast iemand die haar kan helpen.
Mijn toekomstige collega’s van de gastenservice zitten daar aan tafel. Zij weten wel wat ze moeten doen. De vrouw bedaard en kijkt opeens vriendelijk op. De papieren liggen nog op de toonbank… gewoon vergeten.
Ik mag meelopen met die blonde vrouw die zo vriendelijk naar me zwaaide toen ik langs kwam rennen….
‘Kun je donderdag beginnen?’
Ja, dit is wat ik wil!
