Gelukkig hoeven echtparen tegenwoordig niet meer altijd gescheiden te worden bij opname in het verpleeghuis. Neem Rita en Peter, al heel wat jaren getrouwd en trotse ouders van een volwassen dochter en volwassen zoon. Ze hebben allebei dementie, elk in een ander stadium. Toen de situatie thuis niet meer houdbaar was moesten zij opgenomen worden in het verpleeghuis. Dus kwamen ze samen op de afdeling wonen. Van twee losse slaapkamers met gedeelde badkamer maakten we één slaapkamer, één woonkamer en een badkamer. De twee losse verpleeghuisbedden zetten we tegen elkaar met een tussenmatras ertussen zodat ze een tweepersoonsbed hadden en nog steeds heerlijk knuffelend samen in slaap konden vallen. Rita was bij opname duidelijk verder in het dementieproces dan Peter, Peter liet met name qua korte termijn geheugen wat steekjes vallen maar ze vulden elkaar eigenlijk nog prima aan en waren nog heel gelukkig samen.
Helaas veranderden Rita en Peter door de dementie. Ik zag hoe ze steeds verder uit elkaar groeiden. Rita herkende Peter niet meer altijd als haar man en werd soms angstig als ze met ‘die vreemde man’ naar bed moest. In overleg met hun dochter besloten we dat het beter was om apart van elkaar te gaan slapen in kamers naast elkaar. Voor Rita een opluchting, maar voor Peter betekende dit veel verdriet. Helemaal toen Rita vanuit angst haar slaapkamerdeur op slot ging doen en Peter zo letterlijk buitensloot in hun huwelijk.
Rita vervreemde steeds meer van Peter en Peter gaf steeds bij de zusters aan vreselijk veel verdriet te hebben. Op een dag vroeg hij me of ik even tijd voor hem had... “onder vier ogen graag, zuster” fluisterde Peter. Ik liep met hem naar zijn slaapkamer waar hij in tranen uit barste en vertelde er over na te denken om een echtscheiding aan te vragen. Mijn hart brak. Een man van midden 80 die altijd gelukkig getrouwd was en nu geen andere uitweg meer zag dan scheiden van zijn vrouw, veel verdrietiger dan dat, kan het denk ik niet.
De dag erna had ik een late dienst. Ik besloot dat ze een beetje romantiek nodig hadden. Ik dekte een apart tafeltje voor een romantisch diner voor twee, inclusief een bloemetje en kaarsen. Via YouTube zette ik op de televisie een knisperend haardvuurtje en op de achtergrond klonken liefdesliedjes. Ik had even een klein onderonsje met Rita waarin ik fluisterde dat Peter haar man was en hij haar zo op zou halen voor een etentje. Gelukkig ging ze zonder aarzeling mee toen Peter haar ophaalde. Hand in hand liepen ze naar de gedekte tafel, Peter schoof zelfs als echte heer haar stoel aan terwijl Rita een beetje zenuwachtig giechelde. “Het lijkt wel een eerste afspraakje” zei Rita met rode blosjes op haar wangen. Peter genoot en keek non-stop met een hartverwarmende liefdevolle glimlach naar zijn Rita. Die avond vonden ze, met een beetje hulp, weer heel even de liefde.
Niet lang hierna gingen de vervelende momenten samen de mooie momenten overheersen. Rita en Peter woonden nog steeds bij elkaar maar waren meer verwijderd van elkaar dan ooit tevoren. In goed overleg besloten we dat het beter was dat ze niet meer samen woonden. Peter verhuisde naar de afdeling aan de overkant van de etage, hij heeft daar nu zijn eigen kamer en zoekt Rita nog iedere dag even op in de gezamenlijke ruimtes op de etage. Rita accepteert het contact van Peter maar toont zelf eigenlijk nooit het initiatief. Heel af en toe hebben ze allebei een helder moment en zitten ze toch nog even hand in hand op het bankje in de tuinkamer naar buiten te kijken. Echte liefde verdwijnt nooit...
