Rita is vorige week van de derde etage naar de tweede etage verhuisd. Enige tijd geleden schreef ik in een blog over dit echtpaar al dat zij van samenwonend in een appartement op de afdeling uit elkaar waren gegaan. Ieder een eigen appartement op een andere afdeling maar wel op dezelfde etage. Dit vanwege de vele ruzies en het onbegrip dat er bij beide is nu ze allebei dementie hebben. Op de etage kwamen ze elkaar nog te vaak tegen zonder toezicht van zorgmedewerkers en dit zorgde ervoor dat de situatie tussen beide onhoudbaar werd.
Het is nu vijf dagen geleden dat ze elkaar voor het laatst hebben gesproken. Om Rita de rust te geven om goed te wennen aan haar nieuwe onderkomen hadden we het echtpaar nog niet eerder samen gebracht. De behoefte leek er ook nog niet eerder echt te zijn maar nu vroeg Peter heel duidelijk naar zijn vrouw. Dus gingen we samen in de lift naar de tweede etage om Rita op te halen. Peter leek een beetje zenuwachtig en toen hij me vertelde dat het een beetje voelde als de dag dat hij Rita bij haar ouderlijk huis ophaalde voor een van hun eerste afspraakjes voelde ik zelf een brok in mijn keel. In zijn ogen is nog zo vreselijk veel liefde voor zijn Rita af te lezen.
“Klop maar even op de deur”, moedig ik Peter aan als we voor de deur van het appartement van Rita staan. Voorzichtig klopt hij op de deur en Rita doet open. Even kijken ze elkaar stilletjes en een beetje argwanend aan. Ik ben even bang dat dit helemaal fout loopt. Dan strekt Peter zijn arm om, met zijn rollator tussen hen in, Rita een knuffel te geven. Daar staan ze dan; 58 jaar getrouwd, zichzelf én elkaar kwijt door de dementie en toch staan ze hier nu als twee pubers knuffelend in het voorportaal. “Wij komen je ophalen voor een koffie date” vertel ik. Rita moet er van giechelen en met zijn drieën lopen we de afdeling af, in de lift naar het restaurant.
Na een klein half uurtje kletsen onder het genot van een kopje koffie met een botersprits voel ik dat de spanning zich opbouwt. Voor Peter mag deze middag samen wel uren duren maar Rita begint zich zichtbaar aan hem te ergeren. Ik besluit op te staan en ze beiden te begeleiden naar hun eigen appartement. Als een echte gentleman brengt Peter zijn ‘meisje’ weer veilig terug naar haar appartement op de tweede etage waar het afscheid killer is dan de begroeting. Peter heeft het hier zichtbaar moeilijk mee, ik zeg niets en leg alleen even mijn hand op zijn schouder. “Dit maakt niet uit zuster, ik heb voor het eerst sinds lange tijd een knuffel gehad en fijn met haar gesproken.. ik ben een gelukkig man” zegt Peter als we vanuit de lift de derde etage oplopen.
