Al snel werd die leuke associatie met de naam Corona verdrongen door de nieuwsberichten en beelden vanuit China; waar mensen in grote getalen besmet raakten door een akelig virus dat angst en verderf zaaide en (sociale) levens plat legde. Maar China is 7.482 kilometer hier vandaan en met mijn Twentse nuchterheid dacht ik dat het ‘wa los zal leupen‘.
Maar die 7.482 kilometer afstand werd 1.612 kilometer en op 27 februari werd de eerste corona besmetting in Nederland gemeld. Daarna beet het virus als een soort van pitbull om zich heen, greep iedereen die het grijpen kon en daar waar we in het begin allemaal nog massaal dachten dat we te maken hadden met een ‘simpel’ griepvirus werd al snel duidelijk dat het COVID-19 virus toch heftiger verloopt dan dat.
En eigenlijk worden we allemaal geraakt door het virus, we moeten allemaal zoveel mogelijk binnen blijven en afstand houden. En dit doen we om de kwetsbare groep mensen te beschermen. Nog nooit was het zo makkelijk om een mensen leven te redden, je hoeft hiervoor niet langer arts/verpleegkundige/verzorgende te zijn, maar iedereen kan het doen; simpelweg door binnen te blijven!
Maar binnen blijven heeft gevolgen vooral voor onze kwetsbare ouderen. Bezoek werd eerst beperkt naar maximaal één bezoeker per dag, maar al snel werd er een algeheel bezoekverbod ingesteld. En daar waar de angst voor besmetting in het begin op de voorgrond stond, maakt dat nu plaats voor verdriet en gemis.
“Zuster… kunt u me vertellen of dat virus uit de krant nou echt zo gevaarlijk is?” vroeg Ellie mij.
Ze is kort geleden 90 jaar oud geworden, de verjaardagskaarten hangen nog op haar kamer en ze heeft COPD. Ze maakt zich terecht zorgen, maar voor mij is het lastig om antwoord te geven op haar vraag. Ik sta in tweestrijd, ga ik zeggen dat het zo’n vaart niet zal lopen of ben ik eerlijk en bevestig ik haar gevoel. Haar gevoel komt namelijk niet uit de lucht vallen, maar wordt aangewakkerd door nieuwsberichten die ze leest in haar ochtendkrantje en die ze hoort en ziet op het journaal.
Ik besluit haar te vertellen dat ik het echt niet weet, maar dat we er alles aan doen om te zorgen dat ze niet besmet zal raken en leg haar nogmaals de genomen maatregelen uit.
In de huiskamer is het gezellig druk, ook al proberen we hier ook zoveel mogelijk afstand tussen de bewoners te houden. De koffiekan en koekjestrommel staan op tafel terwijl een van de activiteitenbegeleiders ‘open hartig memories’ speelt met de bewoners. Bij dit spelletje worden verschillende vragen gesteld over vroeger. Bijvoorbeeld: hoe oud was u toen u voor het eerst alleen op vakantie ging? En wat was uw lievelingseten in uw jeugd?
In de tuinkamer zit Joop te beeldbellen met het thuisfront. Het hele gezin heeft zich thuis op de bank genesteld zodat ze allemaal even met opa kunnen praten en hem even kunnen zien. “De zuster vroeg of ik de tablet wilde, maar ik heb mijn tabletten toch al gehad vanmorgen?” Opa krijgt de lachers op zijn hand.
Nog meer dan normaal maken we gebruik van het rapportagesysteem. De familieleden kunnen via
het cliëntenportaal thuis meelezen en zo blijven ze op de hoogte van alles wat er met hun naaste gebeurd. Want er gebeurt heel veel; mensen maken muziek, doen spelletjes, maken virtuele fietstochten, genieten in de tuinkamer van het zonnetje, doen mee met de zitdans, ontvangen veel post, bakken lekkere dingen en er wordt gezwaaid naar al die lieve mensen die buiten staan om de bewoners en medewerkers een hart onder de riem te steken.
Vrijwilligers lieten buiten ballonnen op, buurtbewoners brachten een mand vol met lekkers, boeken, tijdschriften en knuffels, alle bewoners kregen verse bloemen van de IKEA en de plaatselijke PLUS supermarkt kwam een doos vol lekkere dingen brengen. De bewoners mogen weliswaar geen bezoek ontvangen, maar ze zijn niet alleen.
Ik begon deze blog met de associatie met het Corona biertje, maar ik eindig deze blog graag met de associatie met liefde, betrokkenheid, warmte en verbondenheid want dat is wat ons allen door deze vreselijke tijd sleept. Blijf gezond!
