“Wat is het hier druk joh”, zegt clown Spruit als ze mijn verlaten huiskamer rond kijkt. Het is bijna koffietijd en ‘mijn’ mensen zijn her en der verspreidt over de etage. Rita en Peter zitten samen aan het eind van de gang op de bank naar buiten te kijken, Truus drinkt in de tuinkamer thee met haar dochter, Gerrit zit op zijn kamer muziek te luisteren, Abel doet een middagdutje, Berend loopt wat rond over de etage en Jaap is aangesloten bij Truus en haar dochter. Vooral omdat daar de koektrommel staat.
“Hé Spruit, iedereen zit verstopt”, antwoord ik. Spruit loopt de huiskamer in en bij elke stap die ze zet hoor ik de belletjes op haar schoenen rinkelen. Spruit zoekt achter het gordijn en onder de tafel en als ik de deur van ons kantoor van het slot wil doen vraagt ze of de mensen soms in de kast zitten. “Ja en het is nu na al die jaren wel eens tijd om uit de kast te komen”, grap ik. Ik heb clown Spruit aan het lachen gemaakt, yes 1-0 voor de zuster!
Samen met Spruit loop ik naar de kamer van Els. Els heeft al vele jaren de ziekte van Parkinson en daarbij dementie ontwikkeld. Een jaar geleden had ze nog veel heldere momenten maar deze momenten zijn de laatste tijd op 1 hand te tellen. Het is moeilijk om echt contact met haar te maken.
Els doet haar ogen open als Spruit haar begroet en voor haar gaat staan. “Hallo mevrouw Els, mijn naam is Spruit”, zegt ze. Terwijl Spruit naar zichzelf wijst zegt ze nog eens langzaam “Spruit” ze wijst naar mij als ze zegt: “dat is Carmen en u bent mevrouw Els.” Els glimlacht en kijkt een tikkeltje wantrouwend mijn kant op. “Wat leuk dat we bezoek hebben van Spruit, hè”, zeg ik snel terwijl ik haar, naar mij uitgestoken, hand vast pak. Els lacht, zucht een keer diep en zegt zachtjes “ja”. Ze kijkt Spruit indringend aan als ze de handen van Spruit vast pakt, Spruit zingt een ouderwets liedje voor haar waar Els niet echt warm voor lijkt te lopen. “Ehm Spruit... Els vind de muziek van ABBA leuker denk ik”, zeg ik. Spruit begint te zingen en doet een ABBA-achtig dansje: “you can dance, you can jive, having the time of your life... oooh see that girl.”
Spruit neemt afscheid van Els door haar handen zachtjes te masseren en er daarna een dikke kus op te drukken. Els glimlacht nu van oor tot oor en oogt ontspannen. Het bezoekje van dementieclown Spruit heeft haar duidelijk goed gedaan.
